Durf te voelen

Geplaatst op maandag 21 december 2020 @ 22:46 , 493 keer bekeken

Uit: Het Geheim van de Yule Nachten door Jeanne Ruland

Het was de Yuletijd
dat de mens Kerstmis is gaan noemen,
hoewel ze in hun hart weten
dat het ouder is dan Bethlehem en Babylon,
ouder dan Memphis en de mensheid zelf.
- H.P. Lovecraft (1890 - 1937)

Yule is één van de vier kleine jaarfeesten in het paginisme gebaseerd op een jaargetijde. De andere drie uit deze kleine cyclus zijn: Ostara (lente), Litha (zomer) en Mabon (herfst). Met het vieren van onder andere Yule maken we verbinding met de processen in de natuur en in ons eigen leven.
 

Yule is enerzijds een tijd van bezinning. We kijken terug op wat er het afgelopen jaar allemaal is gebeurd en nemen daar afscheid van. Anderszijds wordt er met Yule gevierd, dat het licht opnieuw geboren wordt. Dit werd uitbundig gevierd met heel wat eerbetoon om zeker te weten, dat het nieuwe seizoen weer vruchtbaar zou worden. In de winter had men er ook een paar dagen de tijd voor. De rest van het jaar was men bezig met zaaien, verzorgen en oogsten.
 

Yule bestrijkt een periode van 12 dagen/nachten en begint met de Midwinterzonnewende op 21 december en duurt tot 1 januari soms tot 5/6 januari. De nacht is dan het langst en de dag het kortst. Dit is een magische periode, omdat dan de leemte tussen de zonne- (365 dagen) en maankalender (353 dagen) opgevuld wordt.
 

Tijdens de opkomst van het Christendom lukte het de christelijke bekeerders, ondanks dreigen met hel en verdoememis, niet om Yule uit het leven van onze voorouders te bannen. Om de mensen toch aan zich te binden, is Yule toen verkerstend. Dit is nog terug te zien in de serie van twaalf feestdagen na de Kerst eindigend met Driekoningen op 6 januari in de Rooms Katholieke Kerk. Om de aandacht van de heidense winterfeesten af te leiden werden er heiligen naar voren geschoven.

Bron info: diverse websites