Het onverwachte nieuws van overlijden

Geplaatst op dinsdag 13 november 2018 @ 20:56 , 377 keer bekeken

 

Zelf ben ik tot de conclusie gekomen, dat als het nieuws van iemands overlijden onverwacht is dit veel harder binnenkomt, dan wanneer je het al min of meer verwacht. En dat het ook nog verschil maakt of het iemand verder weg is, moeder of oma, of een kind.
 

Ik heb eerder ervaren, dat ik iemands dood met wie ik een beter contact heb, kan voorvoelen. Ik wist nooit wanneer precies, maar wel dat de persoon in zijn/haar laatste levensfase zat.



De eerste was de vader van mijn ex-man. Ik had een heel goed contact met mijn schoonvader. De ene week zei ik tegen mijn ex-man: "Je vader leeft niet lang meer", de volgende week kwam het bericht van zijn overlijden. Zo eng vond ik dat. Op het moment zelf wist ik al dat ik zwanger was van mijn zoon, maar volgens de toenmalige huisarts was het pure inbeelding van me. Een paar weken later werd de zwangerschap alsnog bevestigd. Zo verdrietig dat ik mijn schoonvader nooit heb kunnen vertellen dat er een nieuw kleinkind op komst was!



Toen ik echter halverwege februari 2018 te horen kreeg, dat mijn zoon niet meer leefde, kwam dit als een donderslag bij heldere hemel. Ik had op geen enkele manier voelen aankomen, dat mijn zoon zijn leven als zo zwaar ervaarde, dat zelf er een einde aan maken, voor hem de enige optie was.
 

Hij heeft geen gemakkelijke jeugd gehad. Pesterijen voerden de boventoon. Maar sinds hij met zijn nieuwe opleiding bezig was, leek het geluk hem toe te lachen. Hij was hartstikke blij dat hij op MBO 4-niveau aan het tweede jaar mocht beginnen. Zo op het eerste gezicht leek alles goed te gaan. Maar was dit ook niet zo met Avicii? Dat verwachtte ook niemand.....
 

Gelukkig heb ik mijn zoon nog opgebaard kunnen zien, voordat hij gecremeerd werd. Het duurde heel lang, voordat de toestemming ervoor kwam. Het personeel van het uitvaartcentrum had hem voldoende "toonbaar" kunnen maken na de gevolgen van zijn sprong.
 

Hij zag er zo vredig uit, dat ik meteen dacht: "Het is goed zo". Ik kon er vrede mee hebben op dat moment.
 

Ondanks dat ik weet dat slechts het lichaam is overgegaan en de ziel onsterfelijk is, is de acceptatie van dat ik mijn zoon nooit meer in zijn fysieke vorm zal zien heel moeilijk voor me. Regelmatig heb ik nog steeds op de meest onverwachte momenten huilbuien. Te lang erover praten, kan ik nog steeds niet. Zelfs erover schrijven, zoals nu, eindigt voor mij met waterlanders.
 

Desondanks: Rust zacht mijn lieve zoon!



Welkom bij Clubs!

Kijk gerust verder op deze club en doe mee.


Of maak zelf een Clubs account aan: